Ik heb echt al 100 keer gezegd wat hij niet moet doen, maar hij stopt niet.

Je kunt tegen leerlingen praten, maar je kunt ook mét leerlingen praten. Natuurlijk kun je tegen leerlingen zeggen wat ze moeten doen, wat de regels zijn en wat er gebeurt als ze zich daar niet aan houden. Maar als dat niet tot het gewenste resultaat leidt, is niet altijd de reflex om mét leerlingen te praten. Als er tegen leerlingen wordt gesproken en ze doen steeds niet wat je wilt, treed er een soort patroon op dat steeds moeilijker te doorbreken is. Alsof de leerlingen ook niet meer terug kunnen uit die modus. Natuurlijk kun je leerlingen vragen wat zij graag willen en wat zij nodig hebben. Als kinderen nog niet gewend zijn om dat gesprek met jou te voeren, hebben ze soms nog geen ideeën. Als het kinderen ontbreekt aan taal of suggesties, kun je ze helpen met keuzemogelijkheden: “Komt het meer door dit of meer door dat?” “Wil je meer zoiets of meer zoiets?” Het gaat niet om een vraag of om een gesprekje, maar om de permanente houding waarin je interesse toont in wie zij zijn en wat ze nodig hebben. Probeer je eens te verplaatsen in de leerling. Wat denkt hij, voelt hij, wil hij, wil hij niet? En welke vraag kun je hem dat het beste stellen? Stel die vraag!